ιανουάριος 2010-καλη χρονια

Από τις μεγαλύτερες καταστροφές. Ο σεισμός στην Αϊτή. Κάπου στο γράμμα ενός frere, την ολοδική του επίκληση για βοήθεια αναφέρεται: «Πτώματα σε αποσύνθεση διάσπαρτα, απομονωμένα ή σε σωρούς. Τώρα, είναι σκεπασμένα, αλλά βλέπουμε ακόμα μερικά κάτω από τα χαλάσματα στην άκρη του δρόμου. Αυτό το απόγευμα, είδα κάτι το αβάσταχτο: έναν κάδο απορριμμάτων γεμάτο νεκρούς σε αποσύνθεση. Και επαναλαμβάνω, σε έναν κάδο απορριμμάτων. Ανυπόφορο! Μέσα σε συνοικίες επικρατεί μια έντονη μυρωδιά αποσύνθεσης. Θα έρθουν επιδημίες. Οι άνθρωποι έχουν μετατρέψει όλους τους δημόσιους χώρους σε κατασκηνώσεις, μερικοί έχουν ένα μικρό πανί για να σκεπαστούν, ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα.»
Το αγαθό της ζωής. Για άλλους, το δώρου του θεού. Για μένα… Δεν ξέρω τι είναι για μένα. Η ζωή πάντως. Τόσοι αγώνες για αυτήν. Τόση λύπη για την απώλειά της. Η φύση μας εκδικείται. Αναρωτιέμαι όμως κάθε φορά που η οργή της ξεσπά, για ποιο λόγο ξεθυμαίνει στους αδύναμους. Τι είναι λοιπόν; Φοβάται τα αντίποινα; Η μάνα των μανάδων μας, φοβάται; Τρεκλίζει από τον τρόμο της και μας τρομοκρατεί;
Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που νιώθει τύψεις που ζει τη ζωή του άνετα, ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι ψυχορραγούν. Τώρα διαβάζεις ένα βιβλίο. Κάποιος άλλος αφήνει την τελευταία του πνοή. Κάποιος άλλος την εισπνέει. Ουροβόρος όφις. Φαύλος κύκλος. Φαύλη πολιτεία. Καταραμένος κόσμος. Νεκρός πλανήτης. Πεθαμένη ζωή.