Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

καληνύχτα ψυχάκι

πως νιώθεις όταν χάνεις ένα φίλο σου όταν ξέρεις ότι δεν θα τον ξαναδείς ποτέ και πως ότι μοιραστήκατε βρίσκεται τώρα βαθειά μέσα στη μήτρα της γης; εσύ συνεχίζεις να ζεις τη ζωή του, τις εμπειρίες του και τα προβλήματά του. γιατί ήταν κομμάτι σου, γιατί θα είναι κομμάτι σου για πάντα. τελικά εύη μου ήσουν ο ψηλότερος πίδακας από όλους μέσα στο συντριβάνι..

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

ιανουάριος 2010-καλη χρονια

Από τις μεγαλύτερες καταστροφές. Ο σεισμός στην Αϊτή. Κάπου στο γράμμα ενός frere, την ολοδική του επίκληση για βοήθεια αναφέρεται: «Πτώματα σε αποσύνθεση διάσπαρτα, απομονωμένα ή σε σωρούς. Τώρα, είναι σκεπασμένα, αλλά βλέπουμε ακόμα μερικά κάτω από τα χαλάσματα στην άκρη του δρόμου. Αυτό το απόγευμα, είδα κάτι το αβάσταχτο: έναν κάδο απορριμμάτων γεμάτο νεκρούς σε αποσύνθεση. Και επαναλαμβάνω, σε έναν κάδο απορριμμάτων. Ανυπόφορο! Μέσα σε συνοικίες επικρατεί μια έντονη μυρωδιά αποσύνθεσης. Θα έρθουν επιδημίες. Οι άνθρωποι έχουν μετατρέψει όλους τους δημόσιους χώρους σε κατασκηνώσεις, μερικοί έχουν ένα μικρό πανί για να σκεπαστούν, ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα.»
Το αγαθό της ζωής. Για άλλους, το δώρου του θεού. Για μένα… Δεν ξέρω τι είναι για μένα. Η ζωή πάντως. Τόσοι αγώνες για αυτήν. Τόση λύπη για την απώλειά της. Η φύση μας εκδικείται. Αναρωτιέμαι όμως κάθε φορά που η οργή της ξεσπά, για ποιο λόγο ξεθυμαίνει στους αδύναμους. Τι είναι λοιπόν; Φοβάται τα αντίποινα; Η μάνα των μανάδων μας, φοβάται; Τρεκλίζει από τον τρόμο της και μας τρομοκρατεί;
Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που νιώθει τύψεις που ζει τη ζωή του άνετα, ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι ψυχορραγούν. Τώρα διαβάζεις ένα βιβλίο. Κάποιος άλλος αφήνει την τελευταία του πνοή. Κάποιος άλλος την εισπνέει. Ουροβόρος όφις. Φαύλος κύκλος. Φαύλη πολιτεία. Καταραμένος κόσμος. Νεκρός πλανήτης. Πεθαμένη ζωή.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

η μουσικη ειναι εναρμονηση εμπολεμων στοιχειων
ολοι ασχετοι μεταξυ μας
δεν ξερουμε που παταμε
δεν γνωριζουμε παρα μονο ελαχιστα πραγματα ακομα κ για τον ιδιο μας τον εαυτο
πολεμοι, μισος, περηφανεια, προκαταληψη
στον κοσμο μας ειναι ακομα ανοιχτο το κουτι της πανδωρας
ο χρονος περνα και σαν μαχαιρι σκιζει τις σαρκες μας
ουτε η Ποιηση ειναι βαρκα ουτε εγω ο βαρκαρης
μονο τα λεπτα και οι ανασες
ο δρομος και οι εικονες
αυτα που αφηνεις πισω σου
αλλα και αυτα που κρατας μεσα στο μυαλο σου, καταδικα σου, για παντα
μια ζωη χαραμισμενη
τσιγαρα
κ ομως ευτυχια
ευτυχια που γνωριζω το μιζερο κ μπορω να ξεχωριζω το ωριμο και βρωσιμο μελλον μου

ανακατα πραγματα-ετσι ειναι η σκεψη μου, αυθορμητη

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

τη στιγμη που τα γραναζια μου θα σταματησουν να δουλευουν
τοτε θα καταλαβω τι εχω κανει

μονο τοτε θα εχω χρονο να δω γυρω μου
αυτα που εκανα και αυτα που κατεστρεψα

αυτα που χρωματησα και αυτα που καταδικασα σε αιωνια μουνταδα

αν ομως αυτο που θα δω δεν μου αρεσει;
αν η μουσικη που δημιουργησα δεν ειναι τιποτα αλλο παρα μερικες γρατζουνιες σε ενα δεντρο
αν η ζωη που εφτιαξα δεν ειναι τιποτα αλλο παρα ενας μισοτελειωμενος πινακας, με αγρια χρωματα και μουτζουρες
αν τα ονειρα μου ηταν απλως πνοες ενος αγνωστου ανεμου που ποτε δεν θα ξανασυναντησω;


τοτε;

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

περιεργα πραγματα

πως μπορει μια ταινια η ενα τραγουδι να σε βαζουν σε σκεψεις τοσο βαθειες απο τις οποιες μονο καποια απογοητευση, τοσο εντονη οσο η αποδοχη οτι ολα ειναι ψευτικα, να μπορει να σε ξανατραβιξει στην επιφανεια, να σε βοηθησει να αναπνευσεις και παλι?
τι το ιδιαιτερο εχουν αυτες οι εικονες και αυτοι οι ηχοι που δεν εχει η υπολοιπη ζωη μας?
μαλλον θα ειναι η δυνατοτητα τους να κρυβουν την αληθεια,την πραγματικοτητα.
ισως μια διαφορετικη πραγματικοτητα για τον καθενα αλλα σιγουρα οχι ομοια με την ζωη μας.
ιστοριες ανθρωπων και μαγισσων, δρακων και μουσικων οργανων. ιστοριες στις οποιες ολοι θα θελαμε να συμμετεχουμε αλλα δεν μπορουμε. στο λαιμο μας ειναι δεμενος ο βραχος και το βαρος του κυνισμου.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

μονος μου σε αδειο παρκο

η μοναξια μετρημενη σε τσιγαρα.
τα δαχτυλα μου παγωμενα απο το κρυο της σιωπης.
και η βροχη επαναπαυεται πανω μου
σαν αλυσιδα που θα με κρατησει για παντα στον πατο της ζωης.
πεινασμενα συννεφα κατακλυζουν τον οριζοντα μου και φοβος.
φοβος για ενα αγνωστο.
φοβος για ενα αγνωστο που δεν γνωριζω.

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

πιο μελαγχολικος απο ενα συννεφο

η μελαγχολια ειναι απο τα πιο γλυκα συναισθηματα του ανθρωπου.μεσα της ζουν ο θανατος, η ελπιδα για ζωη, η απογοητευση, το μισος, η αγαπη, η αναγκη της ανασας καποιου αλλου..ειναι ομως τοσο παραμελλημενη απο τους ανθρωπους οσο κανενα αλλο συναισθημα.

ζωγραφιζω την μοναξια μου μεσα σε λευκα φυλλα τραγουδιων
και δακρυζω μονος μου σε εναν αλλο κοσμο
γεματο ξωτικα και πανσεληνους
γεματο σκοταδι και μοναχικους περιπατους
γυρω μου, σκορπισμενα πτωματα
ολα χαμογελουν και κρατουν ενα καθρεφτη.
και ολα μου μοιαζουν.
απογνωση.
χαθηκα σε ενα λαβηρυνθο σκεψεων και αναμνησεων.
πνιγομαι στο ιδιο μου το αιμα.